Do lipca 2018 r. klasyfikacja filtracji powietrza opierała się na dobrze wszystkim znanej normie DIN EN 779:2012. Jednak po wielu latach doczekała się ona swojego zmiennika i została zastąpiona nową, bardziej precyzyjną – DIN EN ISO 16890. Norma ta wyznaczyła nowy etap rozwoju i zastąpiła standardową klasyfikację filtrów według klas: G, M oraz F poprzez wdrożenie klas ePM.
Klasyfikacja zgodnie z normą ISO 16890
Wprowadzenie nowej normy ISO 16890 umożliwiło zbadanie faktycznej oceny skuteczności filtra. W tym celu mierzy się przydatność filtra według różnych wielkości cząstek od 0,3 μm do 10 μm, a nie tylko 0,4 μm (przy użyciu syntetycznego pyłu testowego ASHRAE) jak miało to miejsce w normie EN 779:2012. Dzięki nowej normie możliwy jest bardziej wiarygodny i dokładny opis rzeczywistej wydajności filtra i tym samym precyzyjny dobór filtra w zależności od wymagań.
Filtry pyłu grubego i drobnego zostały podzielone na cztery grupy, jednak decydującym czynnikiem jest to, czy filtr może oddzielić więcej niż 50% odpowiedniego zakresu wielkości cząstek. Jeżeli filtr nie osiągnie skuteczności 50% w żadnej z frakcji PM, wówczas otrzymuje klasę filtracji w grupie Coarse (filtr zgrubny).
Przykład
Jeśli filtr przechwytuje więcej niż 50% cząstek ePM1, zostanie przydzielony zgodnie z ISO do grupy filtrów ePM1. Odpowiednia sprawność jest następnie podana w zaokrągleniu do 5%. Podaje się je od 50-95%. Pomimo faktu, że jeden filtr może mieć dwie lub trzy klasy filtracji wg nowego standardu, podajemy tylko jedną wybraną.
| Kategoria ISO | ePM1 | ePM2,5 | ePM10 |
| ISO Coarse | – | – | <50% |
| ISO ePM10 | – | – | ≥50% |
| SO ePM2,5 | – | ≥50% | ≥70% |
| ISO ePM1 | ≥50% | ≥70% | – |
Procedura testowania filtrów wg ISO 16890
W normie EN 779 próbka medium filtracyjnego była zanurzana w izopropanolu, następnie suszona i sprawdzana pod względem skuteczności filtracji cząsteczek 0,4 μm. Celem użycia izopropanolu była neutralizacja ładunków elektrostatycznych na włóknach. Zgodnie z nową normą ISO 16890 nie tylko czyste medium filtracyjne jest rozładowane w fluidzie izopropylowym, ale cały filtr jest poddawany odparowaniu izopropanolu (ISO-steam) przez 24 godziny. W ten sposób eliminowany jest wpływ ładunków elektrostatycznych.
Procedura rozpoczyna się poprzez pomiar krzywej efektywności frakcyjnej z filtrem powietrza w zakresie wielkości cząstek od 0,3 do 10 mikronów. Aby przetestować filtry powietrza tak realistycznie, jak to możliwe, filtr jest rozładowywany elektrostatycznie, zanim skuteczność oddzielania i różnica ciśnień zostaną ponownie zmierzone. Następnie filtr jest poddawany działaniu oparów atmosfery izopropanolu, aby ocenić, w jakim stopniu zbieranie cząstek jest oparte o mechanizmy elektrostatyczne. Następnie krzywa wydajności cząstkowej mierzona jest ponownie. Klasyfikację efektywności oblicza się ze średniej początkowej efektywności, a także z początkowej efektywności po rozładowaniu.
Wzrost efektywności ePM1 obliczany jest dla zakresu wielkości cząstek do 1 mikrona, ePM2,5 dla zakresu wielkości cząstek do 2,5 mikronów i ePM10 dla zakresu wielkości cząstek do 10 mikronów.
Czy wiesz, że…?
Dziennie człowiek wdycha około 15 kg powietrza, a dla porównania spożywa około 1 kg jedzenia i pije około 2 kg? W strefach szczególnie skażonych człowiek narażony jest na 25 mln cząstek pyłu z każdym oddechem.
